O Günlerde Her Gün Ağlıyordum

Evliliğimizin ilk gününden beri bir bebeğimizin olmasını istiyorduk. İlk bir yıl bunu pek önemsemedik. Sonra bir doktora gitmeye karar verdik, ama hala önemsemiyorduk. Ben sorunun hep bende çıkacağını,bununda çok basit olduğunu,doktor bir hap verecek ve hemen hamile kalacağım diye düşünüyordum. İnsan kötü şeylerin kendi basına geleceğini hiç düşünmez. neyse,önce esime test uygulandı. biz hala çok rahatız. Doktor AZOSPERM dedi. normal yollarla bebeğimizin olması imkansızdı. O an neler hissettiğimi yasamayan anlayamaz. dilim tutulmuştu,kelimeler boğazımda düğüm olmuştu,Nefes alamıyordum. bütün hayatımın bittiğini düşünüyordum. Doktordan çıktık. İkimizde hiç konuşmuyorduk. Esime destek olmam gerekiyordu ama ben hiç bir şey yapamıyordum. Göz yaslarım benim iradem dışında yanaklarımdan süzülüp duruyordu. Hiç konuşmadan eve gittik. Sonra başka doktorlara gitmeye karar verdik. çünkü inanamıyorduk,doktorları suçluyorduk. Bizden para almak için böyle yapıyorlar diyorduk. ve bir kaç doktora gittik. Sonuç aynı AZOSPERM. Ama en azından diğer sperm testlerin de az da olsa sperm bulunmuştu.

Biz ilk doktorumuza geri döndük ve bizi yönlendirmesi için yardım istedik. o bize herseli anlattı. Mikroenjeksiyon yaptırmamız gerektiğini söyledi. biz bir kere daha yıkıldık. Çünkü, çok maliyetli bir tedaviydi bu ve bizim bunu ödemeye gücümüz yoktu. ve doktor bize vakit kaybetmemizi söylemişti. İlerleyen zamanlarda hiç sperm bulunamayabilirmiş ne yapacağımızı bilmiyorduk Ya tamamen vazgeçecektik yada her şeyi göze alacaktık. O günlerde her gün ağlıyordum. Sonunda biz borç bulmaya karar verdik. Ne olursa olsun bunu denemeliydik. Parayı tamamladık ve tedaviye başladık. Bu tedavi bizi maliyetten çok manevi olarak yıktı. Özellikle beni…Her gün iğne olmam gerekiyordu aynı saatte…

Ve ben iğnelerimi sigortadan aldım. Nasıl aldım bunu bir Allah birde ben bilirim. Sigorta iğneleri dışarıya vermiyor kendileri yapıyorlar. Ben her gün sigortaya gidiyordum. Aynı saate iğneleri vurulmam gerekiyor hemşireler gamsız. Allahım ne günlerdi. İste o zamanlar vazgeçiyordum artık çocuk falan istemiyorum diyordum. Bir ay böyle geçti. Psikolojim tamamen bozuldu. Hep sonunda bezişimi kucağıma alacağımı hayal ettim. Bebek mağazalarını gezdim. Kendimi böyle teselli ettim. Sonunda beklenen gün geldi . 10 MART 2003 PAZARTESİ günü transfer işlemi gerçekleşti. ve 21 MART 2003 CUMA günü 16. 30 da o güzel haberi aldım. Doktorum sonucun pozitif olduğunu söyledi. O an pozitifin ne anlama geldiğini unuttum, beynim durmuştu sanki…

Defalarca doktora sordum. Evet ve sonunda HAMİLEYİM… müthiş bir duygu bu. hala inanamıyorum…Sibel Hanımın bir programda “karnım şişene kadar hamile olduğuma inanamadım, “demesinden çok etkilenmiştim ve simdi ben aynı duyguları yasıyorum . Karnım şişene kadar inanamayacağım. Bazen bilerek karnımı şişiriyorum aynada bakıyorum. Sonra kendi kendime gülüyorum ve ağlıyorum. ama bu sefer sevinçten. Allahım bu duyguyu bütün kadınlara yaşatsın Bunu yürekten diliyorum. Lütfen vazgeçmeyin…Biliyorum gerçekten çok ama çok zor bir tedavi ama herseye değer… İsteyen bütün kadınların ANNE olması dileğiyle…

Ümit1