Hayatı Sen Alt Et, Yaşam Seni Değil

Ben 10 yıllık evliyim. Evliliğimin ilk yıllarından itibaren bir çocuk sahibi olmayı eşim de ben de çok arzuladık ama maalesef yaklaşık 8 yıl bu amacımıza tüm uğraşlara rağmen ulaşamadık.

Arkadaşlarımın içinde olduğu durumu, yaşadığı ruh halini o kadar iyi anlayabiliyorum ki. çok klasik olacak belki ama bunu ancak yaşayan kişiler anlayabilir. Sürekli bir evladınızın olmasını istiyorsunuz, neredeyse tüm dünyanız buna odaklanıyor ve her şeyden önemlisi de eşinizin de bunu en az sizin kadar istediğini biliyorsunuz ama elinizden bir şey gelmiyor. Çevrenizde insanlar o kadar kolay çocuk sahibi oluyor ki, bazen isyan etmek geliyor içinizden ama yapamıyorsunuz. Neye isyan edeceksiniz ki? evde, işte her yerde hayatınız bu amaca endeksleniyor.

Çocuk sahibi olamayacağını bile bile yasamak bir kadına çok fazla hüzün verir.”Eve gittiğiniz zaman bomboş kocaman evde sessiz sakin kendinizle baş başa kalırsınız. İste o zaman bu gerçek yüzünüze bir kırbaç gibi çarpar.” diyor arkadaşım. inanın çok doğru. Ben çocukları çok severdim, ama öyle yaralar alıyor ki yüreğiniz değil bir çocuğu sevmek, yaklaşamaz oluyorsunuz hiçbirinin yanına dahi. Çünkü yüreğinizi bir el alıp sıkmaya başlıyor, nefes alamaz hale geliyorsunuz. Ama tüm bunlar yılgınlığa neden olmamalı, yaşam mücadele içindir. sevgili arkadaşım. sakın yılma. ben yılmadım hayata karşı, 8 yıl savaştım, denemediğim yöntem kalmadı. Belki bu beni ruhsal ve bedensel olarak çok yıprattı ama sonunda savaşı ben kazandım kim ne dersi desin. şimdi 8 aylık, dünyalar güzeli bir oğlum var. Eve döndüğümde bana sarılması dünyalara bedel.

Dilerim sen de bu savaşı (savaş diyorum çünkü bizim gibiler için gerçekten bir savaş) kazanırsın. Sakın yılma, yaşamı sen alt et, yaşam seni değil.

Saygılarımla…