Tüp Bebek Başarı Hikayeleri : Ben de Savaşı Kazandım

Merhaba Sibel Hanım,

Çok uzun zamandır siteye üyeyim ve sizlerle tanışığım. Bu bölüme girip acaba bende kazanacak mıyım diye kendime o kadar çok sordum ki. 3.5 yıllık evliyim ve 2 senedir de savaşıyorum.
Aslında savaşıyoruz demek daha doğru olur. Eşimle uzun ve yorucu, zaman zaman yıpratıcı dönemler geçirdik.
Eşimde varikosel vardı ve bu spermleri etkiliyordu. 2001 Mayıs’ında ameliyat oldu. Tabii ameliyata kadar bir sürü aşamadan geçtik.Tahliller, ultrasonlar, muayeneler….
Bitmez Allah bitmez. Maddi manevi çok yıprandık,harcandık. Ameliyat öncesi 3 kere aşılama denedik ama hep hayal kırıklığı yaşadık. Çok zaman ağladık.
Bazen o bana, bazen de ben ona savaşmak için kaybettiğimiz cesaretimizi geri verdik.
Ameliyattan sonra doktorumuz spermlerin ancak 3-14 ay arasında normal düzenlerine dönebileceğini ve hamilelik haberlerini sıklıkla bu dönemler arasında aldıklarını söylemişti.
Bizde 3.aydan sonra her ay ümitle beklemeye başladık. Ne yazık ki hep hüsran oluyordu.
Adetim 1 gün gecikse, acabalar içimizi kemirmeye başlıyordu.Bir kaç kez test yaptım ama hep negatifti.
Başka doktorlara da gittik. Ameliyat sonrasında her şeyin normal olduğunu ve bebeğimizin olmaması için hiçbir neden olmadığını söylediler, ama olmuyordu işte.
Sanırım biz kendimizi psikolojik olarak baskıya almıştık. Almamakta mümkün değil zaten.

Bu konuyu düşünmeden 1 günümüz (her gün karşılıklı konuşmasak da) geçmiyordu.Çevremizin de isteği artmıştı ve sürekli dile getiriyorlardı. Bu konuyu sadece eşimin ailesine açtık ki; bize en fazla baskı yapan onlardı, Bizi biraz daha rahat bırakıp,ameliyat anında ben yalnız kalmayayım diye. Sonunda ameliyatın üzerinden 13 ay geçti.Biz artık tekrar aşılama mı yoksa doğrudan tüp bebek olayına mı girelim diye düşünmeye başladık. Eşim ısrarla aşılamayı denememizi istedi. Bunun için bir doktora gidip görüştük ve doktor benden bazı hormon testlerini yaptırmamı istedi. Bu tahlilleri de adetin 3.günü yaptıracaktım. Fakat adetim gecikti.Normalde günüm şaşmaz ama hamile olabileceğim fikrini bir türlü kendime konduramadım. Nede olsa hep hüsranla sonuçlanmıştı. Adet gecikmemin 4.gününde test yapmakla yapmamak arasında çok büyük mücadele verdim.Bir yanım yaptır sonucu öğren derken, diğer yanım sonuç olumsuz olursa yine üzülürsün diyordu. Sonunda ilk yanım ağır bastı ve tahlil yaptırdım. 2 saat sonra sonucu alabileceğimi söylediler ama zaman geçmek bilmiyordu. Kendime oyalanmak için birşeyler yarattım. 2 saatin sonunda telefonla sonucu sordum, “POZİTİF” dediklerinde telefonu kapatıp hastaneye nasıl gittiğimi, sonucu nasıl aldığımı hatırlamıyorum. Yüzüm yanıyordu ve kıpkırmızıydım. Aynaya baktığımda pancara dönmüş bir surat vardı karşımda. Eşime bunu nasıl haber vermeliydim.

Çok çok zorda olsa eve kadar sabrettim. Eve gelirken 1 emzik aldım. Eşim eve gelince işyeri için bir hediye aldığımı söyleyip kendisine verdim. Açıp emziği görünce “ben ne yapacağım ki emziği,işyerinde masaya konur mu bu?” gibi bir laf etti. Ne demek istediğimi anlayamamıştı çünkü biz artık başka yolla bebek sahibi olacağımızı düşünüyorduk. Anlamsız bir ifadeyle yüzüme 1-2 dakika baktı. Gözlerinin içine bakıp “hadi anlasan ya!” diye bir şeyler anlatmak istedim ama anlayamadı. Bende “bir baba adayına lazım olabileceğini düşündüm.” deyince film koptu zaten. İkimizde bir şok halinde kaldık. Ne ağlayabildik, ne de sınırsız gülebildik. Karmakarışık duygular içerisinde kaldık. Sanki bir başkasının hamilelik haberini aldık. Halada inanabilmiş değiliz. Hemen ailelerimizin yanına gidip onlara da haber verdik. Onlar içinde çok büyük sürpriz oldu. Ağladılar, şaşırdılar. Çok güzel anlardı. Bebeğimiz henüz 4 haftalık,yürüyecek çok yolumuz var. İnşallah sonuna kadar sorunsuz devam eder ve bebeğimizi kucağımıza alırız. Sevincimi tüm arkadaşlar ve sizlerle paylaşmak istedim. Tanrıdan tüm dileğim bebeğimi sağ salim kucağıma alabilmek ve bu mutluluğu yaşamak isteyen herkese bu duyguları yaşatması.

Hepinize mutlu günler diliyorum.

…

Tüp bebek tedavileriniz için Çocuk İstiyorum Fırmu doldurup bize ulaşabilirsiniz.