Hamile bir kadın gördüğümde içleniyorum ,yasamak istiyorum o duyguyu

Merhaba,ben Şeyma;
Bende hikayemi paylaşmak istiyorum.Ben ilk adet görmeye başladığım da 13 yasındaydım ama çok düzensizdi ,yedi ayda ,üç ayda ,değişirdi hep araları,yani uzun aralıklarla adet görürdüm ama olunca da çok aşırı fazla olurdu,çevremden bunun normal olmadığını doktora gitmem gerektiğini söylediler ve ben ilk doktora gittiğimde 17 yasındaydım,bana hormonal tahliller yapıldı ve düzelebileceği söylendi ve doğum kontrol hapları yazdı doktor,ama ben kullanamadım hem bulantı yaptı hem de çevrem bekar kız çocuk doğurmadan doğum kontrol hapı kullanırsa çocuğu olmaz falan diye ,bende bıraktım kullanmadım.18 yaşında evlendim kaynanamlar hemen telaşa düştüler torun istiyorlar ,üzerimizde acayip bir baskı,neyse esimle doktora gittik,bu arada ben Fransa da yasıyorum,burada doktorlar ne bilsin senin kültürünü adetini ,anlatamıyorsun da ,doktor daha yaşın çok küçük çocuk için dedi hap yazdı adet olmam için,iki sene düzenli kullandım ve kullandıkça da aylık görüyorum ,görüyorum ama kızlıkta olduğum dan çok az.Sonrasında bizde çocuk istedik uzman bir doktordan randevu aldık beni aç karnına hastaneye aldı on beş dk aralıklarla bir kolumdan ilaç verip diğer kolumdan kan aldılar bir saat boyunca ,sonrasında sonuçlarım erken menopoz çıktı ,o anki tavrım durumum çok karışık duygulardı çok üzüldüm bir şey diyemedim sustum,doktorun dediği erken menopozdasınız ,yumurtlamanız imkansız ancak tek bir yola hamile kalabilirsiniz oda donor yoluyla dedi,esim daha sakindi o konuştu nedir bu diye esimin spermiyle başka bir kadının verdiği yumurtayı tüp bebek seklinde bana konuyormuş benim karnımda şekillenip ben doğuruyormuşum,ilk basta hiç karar verecek durumda değildim vermedim de,defalarca değişik değişik doktorlara gittim ,en az yedi ayrı doktordan hep ayni şeyleri duydum,tıptan ümidi kestim,ara ilacı denedim,dilek dualari okudum,hacdan bebek kıyafetleri getirtip evime astım ,çok zor zamanlar geçirdim ağladım ,kendimi eve kapattım,kimselerle konuşmadım,o kadar çok ağlardım ki banyoya girer su tepemden akarken gözyaşlarım suyla akar giderdi ne yapsam sakinleşemezdim,esimin çok desteğini gördüm Allah için,onun için bir sefer donorle hamile kalmak için sıraya girdik hatta uygulandı ama tutmadı tüp bebeğimiz,su anda 32 yasındayım söyle geçmişime donup baktığımda bazen ailen bile seni anlamıyor,bu sıkıntıları sadece senin gibi bu sınavdan gecenler anlar diyorum,çevremde benden küçükler bile anne ,baba oldu ,bu duyguyu yasamayı ,kimseden eksik kalmamayı çok isterdim,üç yıldır kendi kendime bir şeyleri kabullendim illa olacak diye bir şey yok dedim illaki vardır Rabbimin katında benim için hayrı dedim durumumu kabullendim,namaza başladım,günlük tespihler çekiyorum,kuranı kerim okuyorum,esimde hiç lafını açmıyor bu konunun,bir tek esimin ailesinden saklamıştık onlar tarafından doktora gidin falan diye sürekli söylemeleri vardı ,onlara da söyledim böyle böyle benim çocuğum olmayacak diye simdi onlardan da baskı yok çünkü beni insan olarak seviyorlar,hürmetliyim onlara karşı,kabullendim diyorum ama zaman zaman bunun sıkıntısını yaşıyorum,hamile bir kadın gördüğümde içleniyorum ,yasamak istiyorum o duyguyu,senden küçükler anne baba oldular ,onlardan büyüğüz ama onlar in çocuğu olduğu için sen yanlarında yoksun ve cahil kalıyorsun tuhaf bir duygu,düşünüyorum bu bir kıskançlık değil sadece o duyguyu sende tatmak istiyorsun o kadar.
Şimdi 32 yaşındayım bilmiyorum kısmetimde var mı yok mu umudumu yitirmeden ,Rabbimin benim için ol emrini vermesini bekliyorum.Tüm benim gibi buruk olan arkadaşlarıma da Rabbim yar ve yardımcımız olsun ,inşallah bir gün hepimizde bu duyguyu yasarız diyerek hikayeme son veriyorum.