Hala da bana “çok zor bir karar vermişsin” filan diyenleri anlamıyorum

Oğlumla tanıştığımız günü asla unutamam..Bizi aradılar, 2,5 aylık bir bebiş var görmek ister misiniz dediler, merkezden yuvaya gönderdiler, ilk gidişimizde prensi göremedik çünkü malesef 10 bebek hastalanmıştı alt solunum yolu enfeksiyonu yüzünden hastanedelerdi. Biz odada bebişi göreceğiz diye beklerken “malesef hastanede” dediler, çok ağladım, sinirim bozuldu Lsonra 10 gün bekledik, iki günde bir aradık durumu nedir diye, 10.gün “iyileşti, yarın gelip görebilirsiniz” dediler. Yine bir heyecanla gittik, odaya aldılar bizi, dediler ki “kendinizi evet demek zorunda hissetmeyin, tabi ki minicik bebek ama kalbinizden geçeni dinleyin” dediler. Sonra sağlık dosyasını verdiler, okuduk ve arkasından prensi getirdiler, kucağıma verdiler. Bebeğim çok hırlıyordu tabi göğsüne inmiş hastalık, o şokla ilk söylediğim “neden bu kadar hırlıyor?” oldu. Sonra hemen dikkatlice yüzüne baktım, ben ona bakar bakmaz bana gülümsedi! İnanamadım, eşime “gülümsedi” dedim, prens kafayı çevirip bi de eşime gülümsedi . JHemen dedim ki “Tamam, evet diyoruz, siz bebişi alın, biz merkeze işlemleri halletmeye gidelim” JO öğleden sonra teslim ettiler bize, ailecek gittik almaya, arkadaşlarım da geldi, büyük bir kafileyle eve getirdik, inanılmaz güzel ve bir o kadar da normaldi biliyor musunuz benim için..Hala da bana “çok zor bir karar vermişsin” filan diyenleri anlamıyorum bir türlü; yanlış anlamayın, kınamıyorum, sadece anlamıyorum çünkü zaten olması gereken buymuş ve bu oldu gibi hissediyorum. Onu çok ama çok seviyorum.
Bekleme süremiz sanırım 10-11 ay oldu, darısı inşallah tüm bekleyenlerin başına. Ve umuyorum çocuğu olmayan aileler daha çok bu kararı verirler çünkü o kadar farksız ki doğumla gelen bebekten, bazen kendimi “aa acaba hangi hastanede doğum yapmıştım ben?” diye düşünürken buluyorum J
O kadar benim içimde oğlum, o kadar bizim bir parçamız..Allah her isteyeni böylesiyle karşılaştırsın ve tüm bebişlere sağlık sıhhat versin.