Belki Bizim Çocuğumuzu Başkası Doğurmuştur Bizim Onu Almamızı Bekliyordur Bir Yerlerde!

Merhaba Sibel hanım,

Savaşı kazananlar bölümünde bir gün adımı görebilmek ümidiyle yazıyorum.Eşim iki kere varikosel ameliyatı oldu.Bir aşılama bir tüp bebek denedik.Öyle çok şans tanıdılar ki kesinlikle başardığımıza inandık.4 yumurta döllendi 3 emriyo transfer edildi.Evet başarmıştık olmaması için bir sebep yoktu.Buna öyle inamıştık ki.Kanama da olmamıştı.Ağrılarım çok olduğu için 1 hafta sonra ultrasona girdim herşey yolundaydı.kanamada yoktu.Evet başarmıştık.Fakat gebelik testi negatifti.Olamazdı kanamam yoktu.Üç gün sonra testi yenilediler negatifti.Hayal kırıklığımın hüsranımın sonu yoktu.Herşey bitmişti benim için .O acıları tekrar çekmemek o üzüntüyü bir daha yaşamamak için tekrar deneme yapmayacaktım.Küsmüştüm herşeye.

Ama bebek özlemi hiçbirşeye benzemiyordu ve ben adet olamıyordum birtürlü.Aylarca ses yok.Acaba kendiliğinden mi hamile kalıdm hayalleri hep hüsranla bitiyordu neyazık ki.Sonunda sevgili doktoruma gittim herşeyimin normal olduğunu söyledi ve bir düzenleyici verdi.İlacın 2 ayında sararmaya başladım,Zaten yıllardır aşırı yorgunluk şikayetiyle doktorlara taşınıp duruyordum vitaminler verip yolluyorlardı.Artık ayakta duramayacak kadar hastaydım,yemek yiyeyimiyor gözlerimi dahi açamıyorum.Psikolojik olduğunu çok üzüntü yaşadığımı söylediler.Ve artık yaşam sınırlarını zorladığından hastaneye yatırıldım.Sonuç yok.

Ankaraya ailemin yanına gittim ve orada hayatımı kurtaran doktoru buldum.Acı sonuç yapılan karaciğer biyopsisinde çıktı.Kullandığımadet düzenleyici ilaç gizlenen hastalığımı ortaya çıkartmış ve ben OTOİMMÜN HEPATİT hastasıymışım.Yani vücudum karaciğerimi tanımıyor yok etmeye çalışıyormuş.Bebeklerimi elimden alan da bu illet hastalıkmış.Çünkü bağışıklık sistemim herşeyi oldürmeye çalışyormuş.Daha tutunamamış bebeklerimden ne istedi ise.

Hastalığım ne yazık ki hiç geçmeyecek ve ben ömür boyu bu yükü omuzlarımda taşıyacağım.Ama bir gün bebek sahibi olabileceğim ümidini hiç kaybetmiyorum.Şimdi iyileşmeye çalışıyorum .Sonra da bebebeğimi kucağama almak için çalışacağım.Hastalığımla ilglidoktorumun aneneciğime söylediğine göre direkten dönmüşüm.Ölümü yendiğime göre bunu da yenerim.Şimdilik bebek yapamıyorum.Belki de hiçbir zaman doğurduğum çocuğu kucağıma alamayacım ama bir gün anne olacağım.

Her ananeler gününde canımın içi iki tatlı yeğenim anneler günümü kutluyor ama anne olamam içimi çok acıtııyor.Bunu insanlardan gizlemeye çalışmak çok zor.Çünkü hastalığımdan dolayı hiç üzülmemem gerekiyormuş.Bu mümkün değil kiyaşayanlar iyi bilir.

Ben öyle ya da böyle ANNE olacağım birilerinin bana anne demesine ihtiyacım var çünkü.

Lütfen Sibel hanım hiç kimsenin pes etmesine izin vermeyin desteklerinizi hep sürdürün.Sizden güç alan o kadar çok kişi var ki.Ben bu halimle yılmıyorsam kimse yılmasın ve lütfen KENDİ ÇOCUĞUMU DOĞURMAK İSTİYORUM diye saplantı yapmasın.Çünkü önce bizlerin sağlığı , biz sağlıklı olamazsak anne de olamayız.Hem belki bizim bebeğimizi başkası doğurmuştur bizim onu almamızı bekliyordur bir yerlerde!

Selamlar,

ÖZLEM HACIHAMAOĞ