Güzel Şeyler Yavaş Yavaş ve Acıtarak Gelir

Güzel Şeyler Yavaş Yavaş ve Acıtarak Gelir. Daha once de bu sitede sizlerle, savaşa devam edenler kısmında buluşmuş, “Belki Baska Bir Bahara” demistim. Yanlis mekanlarda, yanlış doktorlara rastlamış, umutlarımı tozlu raflara kaldırmıstım. Aradan yıllar geçti her olumsuz tedaviden sonra kırılıp dökülüp yok olan umutlarımın yerine yenilerini koyup kaldırdım tekrar raflara.

Benim savaşım da sizler ile üç asağı beş yukarı aynıydı. O bildik, tanıdık, can sıkıcı, yorucu, üzücü tedavilerden geçtim tam 10 yıl. Son tüp bebek denememde hemşire beni arayıp, “Hamile olmaya hazır mıiı” dediğnde, bütün çektiklerim silindi gitti hafizamdan.Üstelik ikiz bebeklerim olacakti. Sandım ki hamile kaldıktan sonra her şey yoluna girecek, sandım ki hayalimdeki gibi sorunsuz bir hamilelik geçirip, zamanında doğum yapacağım. Ama oyle olmadı .

Hamileliğimin başından beri bebeklerden birinin ana karnında gelişemediği gözlendi. Üstelik kalp atışlarında da sorun vardı. Doktorlar onu kaybedebileceğimizden korkuyordu daha da kötüsü eğer böyle bir şey olur da farkedilmezse diğer bebegin hayatı da benimki de tehlikeye girebilirdi. Bu yüzden doğum olana kadar hastahanede yatmam gerekti. Fakat hastahanede yatmam da bir işe yaramadı. Bebek bir türlü gelişemedi. Daha fazla riske girmemek için iki ay evvelinden sezeryanla doğum yaptırdılar bana. Küçük olan 1kg digeri 2kg’di.

Hemen yoğun bakım ünitesine aldılar onları. Ciğerleri gelişmemiş olduğundan kendi başlarına nefes alamadılar. Ağızlarına kocaman bir solunum cihazı takıldı burunlarına da oksijeni desteklemek icin boru.. Henüz emme, yutma gibi kabiliyetleri olmadığından beslenmeleri için burunlarından midelerine doğru bir boru indirildi. Minicik ellerine , bacaklarına, gögüslerine serum bağladılar .Küçük olan gögüsünden ameliyat bile oldu daha beş günlük iken. Günlerce agrı sızı içinde kuvezin icinde öylece yattılar yığınla kablolar, borular içinde. Ağlamaya dermanları bile yoktu sadece inleme seslerini duyabiliyorduk. Elimizi sürsek kırılacaklar sanıyorduk. Onları o halde görmek ana baba olarak bizleri çok yıprattı .

Bilmem hic duydunuz mu ? “Güzel şeyler, yavas yavas ve acıtarak gelir” diye bir söz vardir. Onlara kavuşmak icin hem hamilelik öncesinde , hem hamilelik, hem de sonrasında çok zor ve acı günler yasadık. Allah’a çok şükür artık sağlıklarına kavuştular ve olmaları gereken yerde, yani evimizde, kollarımızdalar. Halen anne baba oldugumuza inanamıyoruz. Sonsuz sevgimizle büyütüyoruz 40 günlük yavrularımızı.

Bu arada Isimlerini Ata ve Türk koyduk. Hepinize selamları var. Geldikleri yerde bir çok arkadaşları varmış sizler gibi hepsi de anne ve babalarına kavusacakları günleri sabırsızlıkla bekliyorlarmış. “Umutlarını kaybetmesinler, denemeye devam etsinler” diye de mesaj yollamışlar sizlere.

En kısa zamanda sizi sabırsızlıkla bekleyen bebeklerinize sağlıkla ve zahmetsiz kavusmanız dileklerimle.