Dünyanın En Güzel Duygusuymuş Bebeğini Kucağına Alıp Koklamak

Sibel Hanım merhaba,

Ben 1999 yılında evlendim. İlk 2 yıl çocuk istemedik. Daha sonra da çok istedik ama çok uzun süre olmadı. İstanbul’da gitmediğim çok az doktor kaldı diyebilirim. Artık eşim ile ilişkimiz istekten çok görev haline gelmişti. Gittiğimiz doktorlar eşimde ve bende hiçbir problem olmadığını, sadece psikolojik olduğunu söylediler. Bu arada aşılma yaptırdım ama sonuç negatif oldu. Daha sonra gittiğimiz bir doktor eşimde varikosel olduğunu ve ameliyat olması gerektiğini söyledi. Hemen ameliyatı yaptırdık. Ameliyattan 3 ay sonra eşimden sperm testi istediler ve rakamların yükseldiğini söyledier, tekrar aşılama yaptırdım. İkiz bebeğe hamile kaldım ama 7 haftalık iken aniden kanamam oldu ve bebeklerden birinin gelişmediği için vücudun atmaya çalıştığını söylediler. O gece hastanede kaldım ama hayatımın en zor günüydü diyebilirim. Çünkü o bebekleri o kadar çok istiyordum ki, onlara birşey olursa yaşayamam zannediyordum. O gece bebeklerden birinin kalp atışları devam etti, ama sabah kontrolde kalp atışlarını duyamadılar ve hemen kürtaja girdim. Dünyam başıma yıkılmıştı sanki. (26/02/2004)

Kürtajdan sonra doktorum en az 3 ay korunmamız gerektiğini çünkü rahim duvarı inceldiği için çabuk hamile kalabileceğimi söyledi. 2 ay sonra kontorle gittik (Mayıs-2004) ve rahimin normal haline geldiğini korunmamamızı söyledi. Ama ben tüp bebek istiyorum diye ısrar edince önümüzdeki ay tekrar aşılama deneriz, olmazsa eylül ayında tüp bebek denersiniz dedi. Yine aynı şeyler başlayacak ve sonuç yine olumsuz olacaktı. Doktoruma çok güvendiğim için söylediklerini istemeye istemeye dinledim. (Prof.Dr.Derin Kösebay)

Ama benim artık ümidim hiç kalmamıştı, en azından eylüle kadar bebeğimizin olma ihtimali yok gibi geliyordu. Eşimle kendimizi eylül aynına şartlandırmıştık. Gününü hiç unutmuyorum, çocukluk arkadaşımın nişanı vardı(12 Haziran 2004). Oraya gittik, uzun zamandır görmediğim insanları orada gördüm ve kendimi gerçekten çok iyi hissettim. Daha sonra eve döndüğümüzde eşimle birlikte olduk ve ne zamandır doktorumuz bize tarih vermeden ilişkiye giremediğimizi konuştuk. (Hatta çok yakın bir arkadaşım benimle hep dalga geçiyordu, bırakın aşk çocuğu olsun sen görev adamı doğuracaksın, doktorun ne zaman derse siz o günlerde ilişkiye giriyorsunuz diye) Ve ben o gün dünyalar güzeli kızım IRMAK’A hamile kalmışım. O ay yine adet günümde kanamam oldu ama çok koyu kahverengiydi. Ben de yine adet oldum diye dünyam yıkıldı, eylül ayında tüp bebek yapmaya şartlamıştık kendimizi ama, elimde değildi adet günümden iki gün önceden sinirlerim bozulmaya başlıyordu. Ertesi gün işyerime yakın bir hastaneye gittim ve kan tahlili yaptırdım. İki saat sonra aradığımda hamile oldumu söylediler, ama ben olmayacağına o kadar çok kendimi şartlamışım ki, teşekkür ederim dedim ve tam telefonu kapatırken ne dediğini ancak anladım. Sevinsem mi, üzülsem mi (çünkü kanamam vardı ve yine aynı şeyleri yaşamak istemiyordum) Hemen tahlilleri fakslattırdım ve ben de doktoruma faksladım. Kontrole çağırdı ve hamile olduğumu ama 50% ihtimal düşük olabileceğini kendimi hazırlamamı ve istirahat etmemi söyledi. Yıllardır beklediğim bebeğimin olduğuna sevinenmemiştim bile. O günden itibaren çok sıkıntılı bir hamilelik geçirdim, hamileliğimin tadını hiç çıkaramadım ama çok şükür Allah’a hiç bir problem olmadan (benim psikolojik problemlerim hariç tabi. O 9 ayı eşime, aileme ve sevdiklerime zehir ettim ama elimde değildi) bebeğim 22/02/2005 de dünyaya geldi. Yani ikizleri kaybettikten tam bir yıl sonra aynı günlerde yine aynı hastanedeydim ama Irmak kucağımda olarak. Dünyanın en güzel duygusuymuş bebeğini kucağına alıp, koklamak.

Allah’ım herkesin ve benim çocuğumu korusun. Şimdi gözünün içine bakıyoruz. O kadar zor gelen bir bebek ki. Bu yazıyı özellikle mümkünse sitenizde yayınlamanızı istiyorum, çünkü o siteye girip kendi yaşadıklarıma benzer şeyleri yaşayıp bebeğinin olduğunu söyleyen insanların yazılarını okuduğumda kendimi biraz iyi hissediyordum ve umudumu yitirmemem gerektiğini düşünüyordum. Allah, inşallah gerçekten isteyen herkese hayırlısıyla annelik duygusunu yaşatsın. Ben önce ettiğim dualar, sonra da doktorumun sayesinde yavrumu kucağıma aldım. İnşallah bu yazı birilerinize umut olabilir.

Saygılarımla, S.D