20 gün evdeydim ve bu dönem de

Merhaba,

Tedavi sürecindeyken bu sayfadaki tedavi hikayelerini okuyup hakikatten güç bulmuştum, benim hikayemi yazmak da şimdiye kısmetmiş.

Endometriozis-çukulata kisti denen çetin hastalıkla daha üniversite öğrencisi iken tanıştım, evli olmadığım için o için yapılacak tek şey laporoskopik bir müdahale ile kistleri boşaltmak olmuştu. Doktor daha o zaman ilerde çocuk sahibi olman zor olabilir demişti ama bu sözler evliliği bile düşünmeyen bana hiçbir şey ifade etmemişti. Sonrasında doğum kontrol hapı ile kistleri kontrol altına almaya çalıştık ama evli olmadığınız halde sürekli bu ilacı kullanmak bana cazip gelmemiş ve bırakmıştım.

2005 yılında evlendiğimizde bir süre çocuk sahibi olmayı düşünmedik. Doktor hap kullanmamı  önermişti hem kistler için hem de bebek için. Bu hapların ben de kilo yaptığını görünce 1 yıl gibi bir süre sonra kullanmayı bıraktım, bu dönemde bebeğimiz de olursa sevinçle karşılayacaktık. 2. yıl bittiğinde kontrolde doktorumuz kistlerin çok büyüdüğünü hamileliğin bu kistleri küçültmede yardımcı olabileceğini söyledi. Biz zaten 1 yıldır bekliyorduk ama olmuyordu, isterseniz hemen tedaviye başlayalım dedi… Biraz daha süre istedik, “Tüp bebek” kavramına önce bizim alışmamız gerekiyordu.. 2007nin sonunda tedavi süreci başladı, her gün kontrol, iğneler, kist boşaltma işlemi,  transfer, bekleyiş… Sonucu beklerken regl öncesi yaşadığım genel ağrılarım başladı, ümidimi yitirdim ki zaten test günü kanamam başlamıştı… Yinede sonuç 24 çıktı tabi yükselmeyince gerçeği kabul ettik.. Ama o kadar da yıkılmadım, ilk seferinde olmayabilirdi, bu süreçte pek çok şey öğrendim, stres olmayacaktı, umutlu olacaktın, inanacaktın.. Öyle de yaptım 6 ay boyunca yeni tedaviye hazırladım kendimi ,hem ruhen hem de fiziken…Yediklerime dikkat ettim biraz, beni mutlu eden şeylere yöneldim.. Tedavinin ilk iğnesini tatilde yaptım, tatil dönüşü kontroller başladı, bu sefer kimseye haber vermedik sadece eşim ve ben yaşadık her şeyi, büyü bozulmasın istiyordum, transfer sonrası tedirgin değildim bu sefer eşimle kıkır kıkır gülüyorduk:) Test sonucuna kadar rapor aldım, 20 gün evdeydim ve bu dönem de “Secret” kitabını elimden düşürmedim. Yattım kalktım, gezmeğe gittim, aklıma test sonucu ne olacak sorusu geldikçe kendimi motive edip başka şeylere yönelmeye çalıştım.. Test vakti yaklaştığında yine ağrılarım başladı, ama bu sefer umutluydum ya dikkate almadım, hamile olduğunuzda da aynı regl olacakmışsınız gibi vücut tepki verirmiş bu cümleye sıkı sıkı sarıldım, hiç negatif düşünmedim… Test günü sonucu beklerken içim kıpır kıpırdı telefon çaldı, hemşire hanım sonucunuz 256 çook güzel yarın tekrar edelim dedi… Öylece donup kaldığımı hatırlıyorum… Sonra yaşadıklarım hayal gibi, peri masalına geçiş yapmıştım gerçek dünyadan, rahat bir hamilelik geçirdim, şimdi bebişlerim 19 aylık. İnanmak, canı gönülden istemek, ve her daim pozitif olabilmek… Benim sırrım bunlar.

Sevgiler.

İTF