Hediyelerin En Güzeli

Sibel Hanım merhaba,

Sitenizi yaklaşık 1.5 yıldır ilgiyle takip etmekteyim ve sonunda ben de savaşı kazandım. Bizi böyle paylaşımlara ortak ettiğiniz için çok teşekkür ederiz.

İşte bizim hikayemiz;

Evliliğimizin ilk yıllarında çocuk istemiyorduk. Önceliği kariyerimize vermiştik. 4.yılın sonunda işlerimizin yavaş yavaş yolunda gitmeye başlamasıyla ve artan çevre baskısıyla artık çocuk düşünmeye başladık.

Zaman zaman adet düzensizliğim olsa da ilaçlarla düzeldiği için çok önemsememiştim artık çocuk istiyoruz ne yapmamız gerekli diye doktoruma gidinceye kadar… Adet düzensizliği için kullandığım ilaçları kesince adet göremez olmuştum. Sonunda doktorum artık seni bir uzmana yönlendirmem gerekli, bu iş için yardımcı üreme teknikleri merkezine gitmelisiniz dedi. O andan itibaren dünyam kararmaya başladı. Doktorumla son görüşmemizde bu iş için şimdiki doktorumu tavsiye etti. Benim için de iyi bir seçimdi. Çünkü hastane işime çok yakındı. Hemen doktorla görüştük. Tahlil sonuçlarımı inceleyince hipogonadotropik hipogonadism olduğumu, ilaç kullanmadan gebe kalamayacağımı belirterek her ihtimale karşı eşimden de spermiyogram istedi. Eşimde bir sorun çıkacağını zannetmiyordum ama onda da morphology problemi oluştu. Bu sonuçlarla doktora tekrar gittiğimizde bizi aşılama programına alacağını söyledi. Yumurtlamayı uyarıcı iğneler kullandım. Ve aşılama günü geldi. O gün çok heyecanlıydım. Yaklaşık 3 saat merkezde bekledik. Beklerken içim içime sığmıyordu. Etrafımdaki herkes nedense çok sakindi ve eşim bana onları göstererek çocuk gibi davrandığımı söylüyordu. O beni rahatlatmak için hiç ilgimi çekmeyen konulardan bahsediyordu. Oysa ben hep bu konu hakkında konuşmak istiyordum.

Gerçekten zor günler geçiriyordum. Aileden hiç kimsenin bu tedaviden haberi yoktu. Sadece birkaç arkadaşımla paylaşabilmiştim yaşadıklarımı. Bu süreç bizi madden ve manen yıpratmıştı. Tüm bunları ve de ya olmazsa kelimelerini düşünmekten bıkmıştım. Bu arada çocuğu olan arkadaşlarımla da görüşmüyordum, görüşmek içimden gelmiyordu. Bu nedenle de eşimle tartışır olmuştuk. Neden benim de herkes gibi çocuğum olmuyordu? Hayatta istediğim bir çok şeyi elde etmiştim. Mutlu bir evliliğim ve iyi bir işim vardı. Ama çocuk sahibi olamayacağımı düşünmek beni çıldırtıyordu. Nerede bir hamile görsem sinirlerim bozuluyor ve ağlamaya başlıyordum. Tüm bunları düşünürken nihayet aşılama sırası geldi. Doktorumuz eşimin yeni sonuçlarını görünce çok şaşırdı ve sayının oldukça düşük olduğunu bu nedenle şansımızın azaldığını söyledi. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü ve onda sadece dua edebildim. Doktorum işini bitirince artık ikinci aşılamaya gerek görmediğini, gerekirse mikroenjeksiyon uygulayacağını söyledi.

Artık ümitsizliğe kapılmaya başlamıştım. Hayatımın en uzun 12 günü başlamıştı. Sonuçları öğreneceğimiz gün telefon elimden düşmüyordu. Fakat nedense hastaneden aramıyorlardı. Artık iyice umudumu yitirdim. Saat 12:00 ye kadar zor sabrettim ve sonunda ben aradım. Ve mutlu haberi aldım. Aman Allahım artık hamileydim. Kısa bir şaşkınlıktan sonra eşimi aradım. O da bir yandan hastaneyle bir yandan benimle konuşmaya çalışıyordu. Eşime bu mutlu haberi ben verememiştim. Her şeye rağmen bir gerçek vardı artık üç kişi olacaktık. Yine de çok fazla sevinemiyordum.

Üç gün sonra ikinci tahlil yapıldı ve gebeliğim kesinleşti. Birkaç gün sonra ultrasonda bebeklerimizin ikiz olduğunu gördük. Dünyalar bizim olmuştu. O an hissettiklerimizi anlatmam imkansız.

Bu süreç içinde bana her zaman yardımcı olan, moral veren sevgili arkadaşlarıma her zaman minnettar olduğumuz doktorumuza hiçbir kontrolümde yalnız bırakmayan, her zaman destek veren canım aşkıma, eşime sonsuz teşekkürler.

Son yıllarda anneler gününde hep hüzünlenirdim. Artık ben de bir anneyim ve hediyelerin en güzeline sahibim. Selin’le Selen şimdi üç aylıklar ve anneleri onlarla gurur duyuyor.

İsteyen herkesin bu mutluluğu tatması dileğiyle…

Sevgiler
S.Y.

Bizi facebook ve instagramdan takip edin