Savaş Değil Bu Benim İçin Sadece Kendi Mücadelemi Veriyorum

Anne-baba olmak bu kadar mı zormuş?

34 yaşındayım.3,5 yıldır evliyiz hiç korunmadık.Çocuğumuz olmadı. 2001 eylülde aşılama,2002 ocakta aşılama, 2002 nisanda mikroenjeksiyon denedik sonuç hep negatif çıktı. 2003 nisanda tekrar mikroenjeksiyon denemesi yaptık 6 hafta gebelik yaşadım ve bu ayın 20 sinde gece yarısı korkunç ağrılar içerisinde düşük yaptım. Buradan doktorlarıma sonsuz teşekkür ediyorum.
Anlayışlı ve şefkatli oldukları için.( Hemen beni kürtaja almadıkları için) Çünkü dedi hiç çocuğun yok bırakalım vücudun kendi atsın en son çare müdaheledir. İki yumurtamın ikiside tutmuş fakat birtanesi gelişimini durdurmuştu. Ama ben ötekinden umutluydum. Doktorumla konuşmamda her hamilelikte düşük riski olduğunu ama bunun her zaman böyle olacağı anlamına gelmediğini söyledi. Galiba yumurta tutunduktan sonra gelişimi şansa kalmış birşey ben artık buna inanıyorum. Tekrar deneyecekmiyiz, evet madden ve manen hazır olduğumuzda. Bazen de kendi kendime diyorum acaba çok mu zorluyoruz biz ve bizim gibiler. Olayları akışına bıraksak daha mı iyi olur diye. Sanki bu düşünceyi aklımdan çıkardığım zaman hemen hamile kalacakmışım gibi geliyor. Bazen çevremdem çocuk istemedikleri için birçok kez kürtaj olanları duyunca içim eriyor sanki. Biz bir evlat sahibi olabilmek için nelerden vazgeçiyoruz, ne acılar çekiyoruz, ne göz yaşları döküyoruz, bir ay içinde yüzlerce iğne oluyoruz, kalçamızda yer kalmıyor iğneği yapanlar bile halimize üzülüp bizim için dua ediyorlar.

Ama hiç bir zaman halime isyan etmedim. Her zaman ben ve benim gibi olanlar için dua ediyorum bol bol okuyorum. Sitenizdeki mektupları bazen ağlayarak, bazen sonsuz mutlu olarak okuyorum.

Saygı ve sevgilerimle.